Wel eens van gehoord? Nee, ik ook niet, tot vandaag

.photo

Today I was googling a bit and totally coïncidentally (or maybe thanks to a universal power) I found the website of Tara Jacobsen: Marketing Artfully. I was looking for a good ‘call for action’ and not only did I find 100 of those on her website, she also invited me in a very appealing way to subscribe to her newsletter. And guess what? She welcomed me to the club and urged me to hit the reply-button and tell her who I was and what I was up to. And I did.

Within minutes she personnally returned my mail and since I told her I was translating my website, she offered to take a look when I was done and it was ready!! Good Lord, I had to read that twice and still had a hard time believing. We only ‘met’ less than an hour ago and she offered to help me out with something as elaborate as a website!

I can’t possibly expect her to do that for me, but… I have an information folder going to the press and I really wasn’t too sure about its quality. So I had the nerve to ask her if she would take a look at that for me and yes, I’ve got the f*ing best English folder in my mailbox I could possibly want.

Tara Jacobsen, thank you so much! Not just for editing my folder, but also for being such a kind and wonderful person!

Aangezien de meeste Nederlanders wel een beetje Engels spreken, ga ik dat dus niet vertalen, maar ik zou beslist even een kijkje nemen op Tara’s website: marketingartfully.com

Er was ook een andere ontmoeting vandaag. Ik was bij de Action. Poepdruk weer natuurlijk, lange rij voor de kassa. Voor mij stond een vlasblonde, graatmagere vrouw, die de bovenkant van haar huppelpakje naar beneden had gestroopt over het broekdeel heen. Kun je je daar een voorstelling van maken? Haar bovenlijf was nog slechts bedekt door een soort bikinibovenstukje. Ze had haar dochtertje van een jaar of 6 bij zich en een redelijk volle mand. Terwijl het dochtertje de spulletjes op de toonbank legde (wat best veel inspanning vereiste, omdat ze helemaal dat mandje in moest duiken met haar korte armpjes en dan vervolgens boven haar macht de spullen op de toonbank tillen) was haar moeder aan het appen. Ja, dat lees je goed. Lange rij voor de kassa, de caissière haalt haar aankopen langs de blieper en zij is aan het appen. Blijkbaar appte er ook iemand terug, want terwijl ze stond te lezen, haalde ze met haar vrije hand even iets uit haar mand en slaat daarmee haar dochtertje tegen het hoofdje! Niet te geloven!

Toen het meisje zo’n beetje alles op de balie had gelegd, begint die taart ineens met een grote bek te eisen dat de zakjes wel sterk genoeg moeten zijn, want ze is op de fiets en ze heeft er geen zin in dat straks haar zakjes scheuren en haar spulletjes over straat rollen. Het meisje achter de kassa, wat zal ik er van zeggen, begreep dat niet zo goed. Ze straalde overduidelijk uit: Dat was toch zeker niet haar probleem? Zij had toch zeker die zakjes niet gemaakt? Zij had toch niet gezegd dat dat mens op de fiets moest komen?
Maar wat mij nog het meest verbaasde: terwijl ze nog aan het appen was, had ze (schijnbaar gedachteloos) geld op de toonbank gelegd en de caissière had gevraagd of ze er voor het wisselen ook wat bij had (jawel, dat gebeurt nog) en toen ze haar telefoon opborg en het wisselgeld in haar beurs deed, merkte ze op dat ze 5 euro te weinig had teruggekregen. Volgens de mevrouw achter mij, ja wij stonden allemaal te wachten en wat om ons heen te kijken, klopte dat inderdaad ook nog!

Ongelooflijk. Wat een verschil. Iemand die voor je staat in de kassarij, gedraagt zich asociaal, alsof ze de enige in de winkel is, met haar dochtertje bij zich als dienstmeisje. En ergens op de andere kant van de aarde, bevindt zich een mevrouw die spontaan aanbiedt om iets heel belangrijks voor je te gaan doen. Tja, misschien gaat het om de balans, Misschien moet er evenwicht zijn.

Maar ik ben blij met Tara. And hopefully some day, I can return the favour!

Léia