Het was gister weer feest bij de NS, ja, want het vriest… En ik ging naar de kapper in Amsterdam. Dat kun je normaal gesproken echt het beste doen met de trein, want met een beetje mazzel koop je een dagkaart voor € 19,00 (en krijg je nog ergens een tom pouce of een bakje koffie gratis) en qua tijd scheelt het je nauwelijks of je met de auto gaat of met de trein.

Natuurlijk is het wel veel relaxter met de trein, zeker als je uit het noorden komt, waar files (en de bijkomende stress) gelukkig weinig voorkomen en laten we wel wezen, zo’n lang end rijden is best vermoeiend. Bovendien kun je voor € 19,00 niet eens de benzine betalen, laat staan de parkeergarage! Daar ben je in Amsterdam al snel € 25,00 aan kwijt.

Normaal gesproken. Als alle treinen braaf op tijd rijden. Wat jammer genoeg eigenlijk nooit gebeurt als ik erin zit….

Jason (één van de kappers) was zondag jarig en hij had beloofd cakejes te maken, om het vast te vieren. Ik had bedacht dat ik een trein eerder zou gaan, zodat ik nog even bij de Bijenkorf binnen kon lopen om een cadeautje voor hem te scoren.

Maar dat feest ging sowieso niet door, want ik was weer in slaap gevallen. Dan maar met de 9 uur-trein.
Dat was geen foute beslissing, want die half 9-trein bleek uitgevallen te zijn. Met als gevolg dat mijn sneltrein dus alle passagiers van de stoptrein ook had opgepikt en er in Heerenveen al een vertraging van 12 minuten was ontstaan. Maar dat wist ik nog niet toen ik uit mijn bed sprong.

Snel, snel, hond uitlaten, spullen lagen al klaar, mooi op tijd, fiets uit het hok… Lege achterband. Ik had met opzet voor de fiets gekozen, omdat het vroor en ik heb een gloeiend hekel aan autoramen krabben en dan toch nog de eerste 10 minuten niks door je ramen kunnen zien en trouwens, bij het station parkeren is ook weer niet gratis…

Wat te doen? Eerst dacht ik nog: als ik nou maar wat voorover blijf hangen en niet teveel op het zadel ga zitten, dan kom ik er vast wel met die lege band (denken andere mensen ook wel eens zulke onnozele dingen, en erger nog: doen ze dat ook?)… Maar toen ik een meter of 10 gefietst had, wist ik al dat dat niet ging lukken. Snel terug naar huis. Band oppompen dan maar? Terwijl ik naar de fietspomp liep te zoeken in het schuurtje, bedacht ik dat de band ook lek zou kunnen zijn. Dan stond ik hier dus kostbare tijd te verdoen met die fietspomp! Toch maar met de auto dan.

Omdat ik de tuindeur open had laten staan, in de veronderstelling dat ik er met een opgepompte band toch weer doorheen zou gaan, moest ik eerst op een drafje nog even de tuin op en neer hollen. Dat kost dan misschien nauwelijks tijd, maar nu begonnen wel alle secondes te tellen!

Ja hoor, de hele auto onder het ijs. En niet alleen de buitenkant, maar ook de binnenkant van mijn ramen moest gekrabd. Laat ik nou net die ochtend op de radio gehoord hebben dat er enorme boetes staan op het rijden in een auto die niet perfect schoon is! Niks kijkgaatje, alles moet eraf! En dat was nog helemaal niet zo gemakkelijk, want ik kon de auto niet inkomen; het slot was bevroren. Na een paar mislukte pogingen om mijn sleutel krom te buigen in het slot, de andere kant geprobeerd. Ja, dat lukte wel, maar de deur aan de bestuurderskant kreeg ik niet open, ook niet van binnenuit. Desalniettemin, ik was binnen en nadat ik behoedzaam over de versnellingspook was gekropen, startte Jacobs Beppe (zo heet mijn auto) ook nog braaf in 1 keer en konden we gaan, hopend dat ik niet aangehouden zou worden, want ja, ik was zo dom geweest om de ruitensproeier even aan te zetten en daar zit volgens mij nog geen antivries in en trouwens, de ruitenwissers doen het ook niet al te best, dus die ruitensproeiervloeistof, wat het ook was, zat stevig tegen de ruit gevroren…

Bij het station aangekomen, zag ik iedereen nog braaf wachten op de trein, dus er was nog hoop. Ik parkeerde pal voor de betaalautomaat en vond mijn weg over de versnellingspook naar buiten. Het ruitje van de betaalautomaat was bevroren, dus ik kon niet echt zien wat er gebeurde. Pasje erin. Doet ie het? Geen idee. Ik ram een keer of wat op de € 1,00-knop. Ja, ik zie dat ik € 6,10 heb betaald. Dat zal wel genoeg zijn. Ik vind een groen vinkje-knop en net voor ik erop zal drukken, zie ik staan dat een dag parkeren hier al kan voor slechts € 4,00. Waarom stopt dat ding dan niet gewoon met aftikken?!? Nou ja, jammer dan! Daar is het bonnetje al. Gauw in de auto, lichten uit (ook helemaal geen sinecure vanaf de bijrijderskant), tassen mee en rennen!

“Waar is mijn handschoen, ik ben een handschoen kwijt!”
Het doet mij deugd jullie te kunnen vertellen dat ik na een dagje ijskoud Amsterdam, met slechts 1 handschoen, ’s avonds bij terugkomst mijn handschoen heb teruggevonden onder de betaalautomaat… Dat was dan wel weer fijn…

Helemaal buiten adem ren ik het perron op. Ik zie aan de schampere blikken van de wachtenden al dat dat nergens voor nodig was geweest. De trein had vertraging. En meer dan de +5 die het bord aangaf.

De conducteur was erg behulpzaam. Hij wist te vertellen dat we zeker onze aansluiting gingen missen, maar wat dan…?
Ik haalde snel mijn telefoon te voorschijn. Het was me die ochtend al opgevallen dat er niet heel veel stroom meer inzat (maar nog wel groen) en dus had ik hem tijdens het uitlaten van de hond nog gauw even aan de lader gezet. 40%, daar kom ik de dag wel mee door, dacht ik nog.

De telefoon viel uit. Weg. Zwart. Niks meer. Waarschijnlijk had ie het koud, dus ik wreef liefdevol over zijn schermpje, koesterde hem even aan mijn boezem en ja hoor, daar verscheen het appeltje. Simkaart vergrendeld. Geen probleem. Daar was ie weer! En voor mijn ogen zie ik zo het batterijbalkje ineens het rood invliegen. Waarschuwing: minder dan 5%. Nee! Dat kan toch niet! Wat dan als het hier helemaal mis gaat en ik hulp behoef!

Ik blijf kalm en besluit maar even rustig af te wachten. Soms halen ze zo’n vertraging heus wel weer in… Voor de zekerheid kijk ik wel even welke trein we moeten nemen als onze aansluiting inderdaad al vertrokken is. Ik zeg wij, want naast mij zat een echtpaar dat ook onderweg was naar Amsterdam. Perron 11b. Daar kwamen wij ook aan, dus het leek me dat we gewoon konden blijven zitten en dan in Utrecht overstappen.

Niet dat de conducteur ons dat vertelde; die was volgens mij ook gewoon helemaal de kluts kwijt. We bleven dus zitten. Ja, we hadden wel vertraging, maar als het een beetje mee zou zitten, was ik hooguit 10 minuutjes te laat bij de kapper. En dus zat het helemaal niet mee.

Bij Amersfoort aangekomen, riep de conducteur om dat reizigers naar Amsterdam Centraal moesten overstappen, perron 7. Ik van slag. Nee, ik moest toch overstappen in Utrecht? Het echtpaar stapte wel uit en omdat ik om de een of andere reden toch denk dat zo’n man weet waar ie het over heeft, sprong ik alsnog in paniek de trein uit, bijna de conducteur in de armen. “De trein naar Amsterdam?”, hij wees naar een perron verderop en net voor ik richting trap ging draven, riep hij nog: “Hier, andere kant perron!”. Oké, sorry… De trein naar Utrecht vertrok.
En de trein die aan de andere kant van het perron zou komen, ging naar Amsterdam Zuid… En pas over een half uurtje…

Tijd zat om de boel te bestuderen. Een bord. Amsterdam Centraal via Hilversum, vertrok eerder en op een ander perron. Ben ik nou gek? Toch maar die trap op gerend en daar zat een mevrouw in een informatiehokje. Nee, inderdaad, ik kon beter die trein via Hilversum nemen…

Nog 2% in m’n telefoon, geen telefoonnummer van de kapper en zeker een half uur te laat. Iemand bellen en de situatie uitleggen, dat ging zeker meer dan die 2% stroom kosten. Alleen Lara zou begrijpen wat er aan de hand was, dus ik waagde er een appje aan. En een sms’je. Lara, paniek! Kapper bellen! Treinvertraging, ik kom wat later!
Maar Lara bleek aan het werk en daar mag ze absoluut haar telefoon niet bij zich hebben…

Normaal gesproken is het een half uurtje lopen door Amsterdam van het station naar de kapper. Ik heb het geloof ik in 17 minuten gedaan. En ik had nog zo’n spierpijn van mijn fitchanneltraining… Helemaal buiten adem bedacht ik dat ik misschien toch eens om een kapper dichter in de buurt moest gaan kijken. Maar feitelijk is dat geen optie. Dus toen ik hijgend en met verzuurde benen de deur opengooide, riep ik uit: “Het wordt nu echt tijd dat ik dichterbij kom wonen!”

Het is allemaal nog goed gekomen met mijn haar, en Jason houdt zijn verjaardagscadeautje gewoon tegoed. Het jurkje dat ik zo graag in Amsterdam in de sale (voor wie nog graag Nederlands spreekt: sale is uitverkoop, maar dat woord ben ik nergens tegengekomen) had willen scoren voor mijn verjaardag, dat is er niet gekomen. Ik heb 3 winkels geprobeerd en precies 1 jurk gepast (ergens in het midden kreeg ik daarvan de knoopjes niet dicht) en toen heb ik mijn zere voeten gevraagd of ze me nog naar het station konden brengen, alsjeblieft?

De terugreis is meestal geen probleem. Wel 2x overstappen, maar de reis verliep voorspoedig. Ik had het derde deel van de Nora Roberts-serie bij me, en thuisgekomen (het slot van de auto was wel ontdooid, maar de deur wilde nog steeds niet open. Toen ik het van de binnenkant probeerde sloegen alle deuren ineens op slot. Paniek! Gelukkig kreeg ik de linksachterdeur wel open, dus na wat geklauter kon ik er via de achterbank toch nog uitkomen) ben ik lekker met een potje thee op de bank gaan zitten en heb ik m’n boekje gelijk maar helemaal uitgelezen.

Gelukkig hoefde ik vandaag niet naar Amsterdam. Er reden helemaal geen treinen meer tussen Steenwijk en Zwolle. En het sneeuwt nog niet eens…

Léia