Zwemmen is Zwemmen

De vakantie is gelukkig om, dus ging ik vanochtend lekker weer naar mijn wekelijkse les Aquatrimmen. Daarvóór had ik nog een lastig gesprek gevoerd, dus ik was een beetje gespannen en ik had wel zin in een baantje zwemmen…

Nou is het natuurlijk zo, dat als je in het water ligt, vooral op je rug, dat je dan weinig meekrijgt van wat de badjuf aan opdrachten meedeelt, zelfs al tettert ze dat door een headsetje. En ik zat ook nog eens aan het uiteinde van de badrand, dus ik verstond er niks van. Irritant. ‘Wat moeten we nou doen?’ vroeg ik kribbig aan mijn buurvrouw, die eerder ook al te kennen had gegeven dat ze dacht dat ze doof werd omdat ze er niks van kon verstaan…

Buuf haalde haar schouders op en sprak de wijze woorden: “Zwemmen is zwemmen”. En terwijl ik afzette van de kant, dacht ik: ze heeft gelijk! We komen hier om lekker te zwemmen! En of we nou heen en weer gaan naar de eerste pilon, dan de tweede en tot slot de overkant, of we doen het net andersom: zwemmen is zwemmen. Al m’n irritaties, agressie- en stressgevoelens spoelden met het chloorwater van m’n schouders en ik zwom relaxt richting eerste pilon, toch wel een beetje in de gaten houdend wat mijn buurtjes aan het doen waren, maar maling aan de opdracht.

Toen ik me een half uurtje later aan het afdrogen was, hoorde ik ineens vanuit een reclamespotje op de radio: focus op wat je het belangrijkste vindt! Precies! Het belangrijkste is lekker zwemmen en niet dat je keurig doet wat de juf zegt, want dat zal me eigenlijk een worst zijn.

Natuurlijk is het niet altijd zo. Eten is niet altijd hetzelfde als eten,

• 

• 

vakantie niet hetzelfde als vakantie en liefde is soms heel wat anders dan liefde (ik wou eigenlijk iets met seks doen, maar dat vul je zelf maar in).
In combinatie met: ‘focus op wat je het belangrijkste vindt’ wordt het wel een stuk eenvoudiger. Ga je voor lekker makkelijk? Dan kies je patat. Wil je liever verantwoord, of lekker op chique? Dan kies je het visje. Allebei is het voeding. Zo is vakantie bedoeld om even bij te tanken en hoe je dat doet? Precies! Focus op wat je het belangrijkste vindt! Dan zit je altijd goed…

Zo, nu ga ik even m’n koffer pakken. Met in m’n achterhoofd wat ik het belangrijkste vind. Dat klusje heb ik dus zo geklaard!
Soms ligt de wijsheid gewoon in het water…

Léia

Nee!

Ik heb op youtube eens een filmpje gezien waarin een Amerikaan vertelde wat hij zo leuk en wat hij niet zo leuk vond aan Nederland. Het meeste weten we natuurlijk wel, maar wat me opviel, was dat hij de bediening in onze cafés en restaurants zo matig vond.

Je moet hier zelfs vragen of je de rekening mag en als het druk is, moet je zelfs een ober of een serveerster roepen als je wat wilt bestellen!
Eerlijk gezegd vond ik dat vrij normaal, maar het schijnt in landen waar de bediening nog voor het grootste deel van hun inkomen afhankelijk is van fooien, dat de bediening daar een stuk voorkomender is.

Dat hoeft van mij niet. Ik ben er vooral voorstander van dat ook bedienend personeel een normaal salaris krijgt. Het werk is meestal zwaar genoeg (en ik kan het weten; ik heb het zelf ook jaren gedaan).

Zo was het ooit…

Maar gister…. Na het zwemmen gaan een aantal dames, waaronder ik, nog even een kopje koffie drinken in het sportcafé. Nou is de boel hier een tijdje geleden overgenomen door Fitland en dat betekende ook een verandering in het management van het Sportcafé.
Om te beginnen gingen de prijzen omhoog en de service omlaag. Wegens een personeelstekort was de boel aan het vervuilen en de wachttijden gingen flink omhoog. Zo ook gister.

Na een minuutje of 10 zonder serveerster in de buurt, besloot ik even naar de bar toe te lopen… De mevrouw achter de bar stond cola’tjes open te trekken en ik vroeg haar vriendelijk of wij zo 2 koffie en 2 thee mochten. Tot mijn grote verbazing zei ze: “Nee!“

Ik was perplex. Dat moet ze gezien hebben, dus terwijl ze het blad met de cola oppakte, voegde ze er nog aan toe: “Ik ga eerst dit wegbrengen, dan moet ik nog iets klaarmaken in de keuken en daarna maak ik weer een rondje”. En ze was weg.

Terug bij ons tafeltje, zei ik tegen mijn zwemkompanes: “Jullie raden nooit wat ze zei…” en zeeg neer op mijn stoel…
Eén van de dames wilde onmiddellijk vertrekken, maar beleefd als ik ben, wist ik het gesprek over dit ongelooflijke voorval te rekken tot de serveerster/kokkin de broodjes die ze had klaargemaakt, af had geleverd en als eerste bij ons aan tafel haar rondje met bestellingen opnemen begon.
Ik ben ook gaan afrekenen (aan de bar) en daarbij hielp ze me wel direct, terwijl er een blad met koffie koud stond te worden. Blijkbaar heeft ze uit onze kreten van ongeloof en verbijstering wel begrepen dat er iets goed fout zat…

Wat is er gebeurd met: “Ik kom zo bij u mevrouw”, wat is er mis met: “2 koffie en 2 thee? ik kom het u zo brengen…”.
Onze conclusie was (behalve dat ze waarschijnlijk zo’n assertiviteitscursus ‘Nee zeggen!’ had gevolgd) dat er niet genoeg personeel was. En dat voor een kopje thee voor maar liefst € 2,40.
Natuurlijk gaat het probleem zich vanzelf oplossen, want op deze manier blijven de klanten wel weg…

Léia

Mijn eerste fitnessdag

Ongelooflijk! Ik zwem 1x in de week en dan scoor ik altijd beter op zwemmen met alleen benen, dan op zwemmen met alleen je armen. Ik dacht dus dat mijn benen veel beter ontwikkeld waren dan mijn armen. En ik dacht ook dat ik voor een redelijk oude taart, nog best een stevige derrière had.

Maar nee, na de eerste workout kon ik niet meer op mijn benen staan en zelfs nu nog, bijna 16 uur later, voel ik meer bilspieren dan ik wist dat ik er had. Armen? Geen probleem. Planken ging prima en zelfs opdrukken viel me reuzemee.

Maar… ik was er om 8 uur uit en ik heb het gedaan. Ik ben weer trots op mezelf. Go me!
Morgen eens een potje yoga proberen en natuurlijk… zwemmen. Dat kan ik tenminste vrij redelijk…

Léia

Sportschool

Sinds vorig jaar oktober ofzo, heb ik een abonnement op de sportschool van Sportstad Heerenveen. We hebben hier verschillende sportscholen en ik heb er ook al eens een paar geprobeerd, maar mijn conclusie was eigenlijk altijd: Sportschool, nee, absoluut niks voor mij! En eerlijk gezegd vind ik dat nog steeds, maar het grote voordeel bij Sportstad is, dat je er dan wel voor niks mag komen zwemmen….

En ja, in oktober had ik bedacht dat ik weer zou gaan zwemmen. Ik had nog een prachtig badpak in de kast hangen; een soort strapless, maar wel met stiekem een touwtje in de nek. Voor de zekerheid? Zekerheid schmekerheid, want de eerste de beste keer dat ik het water in dook, lag het bovenste deel van mijn badpak binnenstebuiten op mijn buik gevouwen en mijn twee dames dreven lustig op het wateroppervlak. Oeps! Ik heb het nog een paar keer geprobeerd (bandje wat strakker geknoopt, badpak wat hoger opgetrokken), maar het effect bleef steeds hetzelfde.

Inmiddels was ik al verkocht aan zwemmen (hoe kan ik ooit vergeten zijn hoe heerlijk dat is?), dus ik vond in de sportwinkel een peperduur badpak, waar ik er warempel niet eens zo dik in uitzag en dat netjes op z’n plek bleef als ik gracieus van de duikplank dook.
Even tussendoor: hoe oneerlijk is het dat badpakken nooit in de uitverkoop zijn? Nee mevrouw, badpakken (voor ouwe dames) worden het hele jaar door wel verkocht. Bikini’s, dat is meer voor jonge meiden die elke zomer een nieuw exemplaartje willen….

Na een keer of wat baantjes getrokken te hebben, tussen baanbezitterige, ijdele mannen door ’s ochtends vroeg, en kwebbelende vriendinnenparen door ’s avonds, raakte ik eigenlijk al wel een beetje verveeld. De meeste lol had ik in het weekend, als er allemaal attributen in en rond het bad liggen, voor de kinderen (en mij) om mee te spelen.
En zo kwam ik bij aquatrimmen terecht. Vreselijk leuk! Elke week gebruiken we andere speledingetjes (zwemvliezen, wetbelts, rubberige slangen, onderdoorduikdingen, plankjes) om onze zwemvaardigheden mee te trainen. En ik vind het geweldig!

Ik en zwemmen zijn beste maatjes geworden. Niet alleen vind ik het heerlijk om door het water te glijden, als een zeemeermin (het voelt als een zeemeermin, het ziet er waarschijnlijk eerder wat uit als een zeekoe), maar ik heb ook ontdekt dat ik me heel erg relaxt voel door die mooie zachtblauwe kleur van het zwembadwater.

Afijn, als lid van de sportschool, maakten ze voor mij ook een afspraak bij de fitness. Oké, vooruit dan maar. Tot mijn verbazing kwamen bij deze sportschool eigenlijk vooral wat oudere mensen (nog ouder dan ik zelfs). En daar zit je dan wat op zo’n apparaat, met een speciaal voor jou gemaakt programmaatje, het systeem houdt je prestaties bij en je krijgt er ook nog gratis koffie. Lollig. Best leuk. Dat kan ik ook wel doen, zo 1 keertje in de week. En verder mag je ook nog gratis naar allerlei groepslessen (ik heb al een paar keer gezumbaad, geyogaad en gebodybalanced). Ja, ik haal mijn sportschoolabonnement er zo wel uit.

Maar nu hangt ineens de stad vol met een soort van agressieve posters van boksende gespierde meiden, gewichtheffende sixpackers en met kettlebells zwaaiende jongemannen; Sportstad is overgenomen door Fitland. Oi!
Onmiddellijk kreeg ik een uitnodiging om me in te schrijven voor ‘the real fitness journey’. Niks gezellig een beetje aan zo’n apparaat hangen: arbeiten sollst du!

“Wat is je doelstelling?” Vroeg het meisje achter de balie. En toen ik niet meteen antwoord gaf: “Waarom kom je hier?”
Eh… nou… Hoe leg je aan zo’n meisje uit dat je als vrouw in de overgang zomaar je model kwijtraakt? Dat je een soort van vierkant wordt met een bult ergens middenvoor? En dat je graag iets terug zou willen zien van je échte figuur dat daarbinnen vast nog wel ergens verstopt zit?

Shape dus. Er is ook starter, strenght en sport. Best een compliment eigenlijk dat ze me niet als starter classificeerde… “Dan maken we even een afspraak voor de stootzaktraining”. De WAT? De stootzaktraining. En ze duwde me het programma voor mijn shape journey in handen. Een jaar lang ga ik eraan geloven. Aan gymballs, foamrolls, cable cross, ropes, ja zelfs aan kettlebells (ik haat kettlebells) en RIP60… Van dat laatste verwachtte ik dat je er op je 60e dood bij neer zou vallen, maar het blijken een soort elastieken te zijn waar je op allerlei rare manieren aan moet gaan hangen.

Volgende week heb ik mijn eerste afspraak, maar die moet ik helaas gaan afzeggen, want dan heb ik al een andere afspraak in de agenda staan…. Zou het wat worden?

Léia

Pech en niet alleen onderweg…

Wil je een blog schrijven over het feit dat je de laatste tijd zoveel pech hebt, maar hoe je dan toch steeds de sunny side up kunt zien….

druk ik per ongeluk mijn lap tekst weg.

Niet erg hoor, dacht ik nog, wordpress slaat om de zoveel seconden het concept op. Ja, behalve dan natuurlijk nu, want mooi dat alles weg was. Ik heb het gezien als een teken van boven: er wordt niet geblogd over pech, dat is de goden verzoeken!

Maar ik doe het lekker toch, want nu zit ik hier weer te wachten op Milou, die niet gaat komen, maar vergeten is mij af te zeggen. Tja, dat gebeurt weleens aan het begin van het jaar, dan zit het nog niet zo in hun systeem. Maar ik zat lekker in de tuin al breiend te genieten van het prachtige weer en nu zit ik hier binnen te kniezen met een enorme pot thee. Van schrik heb ik in plaats van een uurtje te gaan zwemmen, nu twee koeken op zitten eten…

Mijn pech begon eigenlijk toen ik helemaal euforisch terugkwam uit Limmen, waar ik net de verdiepingstraining Systemisch Werk had afgerond. Toen ik de volgende dag mijn hondje wilde gaan ophalen bij m’n zus (daar had ie gelogeerd) ontplofte mijn auto. Ontplofte? Jazeker, op de snelweg, vlak voor de afslag Wolvega. Het begon met een zacht reuteltje, alsof je met je band over een onderbroken streep rijdt. Maar dat reuteltje werd een steeds luider wordende ratel en toen rataratarATARATARATA BOEM!!!! En toen allemaal rook. Veeeel rook. Ik kon de auto nog veilig aan de kant zetten en ben toen als een haas het weiland ingerend. Ik kijk teveel gangsterfilms, want ik zag mijn auto al de lucht in vliegen. Maar dat viel mee.

Positieve kant? Ik had gelukkig mijn breiwerkje mee, dus ik heb even gezellig zitten wachten op de Wegenwacht. Die beste man durfde mij toen nog niet te vertellen dat de motor aan barrels was en hij sleepte mij naar de garage van Harry Pit. Weer een ervaring rijker: rijden aan een sleepkabel. Ik kreeg een compliment dat ik het prima had gedaan!
Nou, en voorlopig heb ik even geen kosten aan benzine, verzekering en wegenbelasting. Oh en ik ben ook hartstikke blij dat ik mijn lekke voorband en het rechterachterlicht nog niet had laten maken!

Verder was de hond een beetje ziek. Ze was gebeten en gremietig als ze is,  beet ze stevig terug. Met als gevolg een kale plek op haar achterhand. Ik heb de haren uit haar wond geknipt, er zinkzalf op gesmeerd en haar gewaarschuwd dat als ze er nou niet afbleef… en dat deed ze niet. Dan maar even naar de dokter: € 84,00! Een spuitje, een zalfje, pilletjes en niet te vergeten: een kraag. Wel een mooie roze!

Nog een lichtpuntje: ze hoefde geen eten omdat ze niet lekker was en dat kwam goed uit, want de zak brokken was leeg en op de fiets zag ik mij nog niet een zak met 12 kilo hondenvoer van het industrieterrein ophalen.

Ondertussen is ze weer beter, haar kale plek groeit weer aardig aan, er zitten weer brokjes in de bak en het mandje op mijn fiets zit weer stevig vast. Al die andere dingetjes, zoals mijn ontstoken oog, de telefoon die dienst weigerde, daarna de wifi en daarna de printers, de bak met kruidenplantjes die uit de vensterbank lazerde, de zure chocolademelk waar ik een ferme slok van nam, de Hello Fresh maaltijd die per ongeluk maar voor 1 persoon was, de wanbetaler die nu eindelijk betaald heeft (maar natuurlijk dan weer niet de administratiekosten…), het vestje dat ik afgebreid heb en dat me absoluut niet past, de aanstaande verbouwing van mijn woning waarbij ik van alles krijg wat ik niet hoef; ik wilde alleen maar een nieuwe keuken en die krijg ik niet!, dat ik naar het zwembad fietste, een gigantische regenbui op m’n kop kreeg en toen ook nog m’n badpak was vergeten, en dat m’n aardbeienplantjes allemaal dood zijn gegaan door dat veel te warme weer…. die vergeten we gewoon.

Nadat ik te horen had gekregen dat mijn auto was gestorven, heb ik mezelf een kaartje gestuurd.

Daar was ik maar wat blij mee toen het op de mat lag. Op de achterkant stond het gedichtje dat mijn vader vroeger in mijn (nu uit elkaar vallende) poeziealbum heeft geschreven. Zelfs de postzegel is mooi. Jammer dat ze er zo’n lelijke stempel doorheen geslagen hebben.

En wat ook ongelooflijk lief was: Martiena nam zaterdag een bloemetje voor me mee:

Hoe schattig is dat?

Met andere woorden: het gaat weer helemaal prima met me.

Léia

 

 

De dierentuin in Emmen

Vandaag waren we in de dierentuin in Emmen. Of wat er nog van over is, want in 2016 opent de nieuwe dierentuin, buiten het centrum en natuurlijk gaan ze aan deze dan nu niet zoveel meer doen. Maar er waren pinguïns en otters, dromedarissen en ijsberen, pelikanen en olifanten met baby’s (die ook al druk bezig waren de boel te slopen), spelende ijsberen en mijn favorieten: nijlpaarden.

Niet het meest charmante dier en zeker niet toen de hele kudde ons de rug toekeerde, nou ja, rug… en toch vind ik ze zo leuk. Vraag mij niet waarom. Ze wandelen als een oud dametje, ze maken vreselijke geluiden als ze ontevreden zijn, zijn helemaal niet zo aardig tegen andere nijlpaarden (die voor willen dringen) en dat je nou zegt: wat een feest om naar te kijken… ze doen van die leuke dingen… (net als stokstaartjes bijvoorbeeld, of zeerobben, of olifanten, of giraffes, of… of alle andere dierentuindieren eigenlijk, met uitzondering van de schildpadden), nee. Ze kunnen niet eens zwemmen, maar scharrelen met hun dikke lijf in het water een beetje over de bodem rond. En toch…

Misschien is het dat relaxte. Misschien is het dat ze zich blijkbaar niets aantrekken van wat anderen van hun verschijning vinden. Misschien is het omdat het feit dat ze niet kunnen zwemmen hen er niet van weerhoudt om toch lekker het water in te gaan. Nee, hoogstwaarschijnlijk is het dat übergrappige gewiebel met die allerschattigste oortjes. Een hippo heeft humor. Ik weet het zeker.

Léia

Esther Williams

Ik zou zo graag eens willen zeggen: Verschillende lezers hebben op mijn blog van gister gereageerd met de vraag: Esther Williams? Wie is dat, Esther Williams? Maar blijkbaar wist iedereen dat al. Toch even als extraatje:

Ze zwom. Maar niet zomaar. Esther Williams was een zwemmende actrice. Ze maakte van die prachtige films met veel muziek waarop dames al zwemmend, meestal in een rondje, precies tegelijk op de muziek een been in de lucht staken, of ploeps, onder water verdwenen en dan even met hun teentjes boven kwamen wiebelen of precies tegelijk links en rechts met de armen een figuurtje zwommen. En als ze dan een soort bloem van drijvende lichamen hadden gevormd, dan kwam Esther zomaar in het hart van de bloem uit het water omhoog.

Tussen 1942 en 1963 heeft ze wel 26 films gemaakt en hoewel ik ergens las dat ze altijd haar eigen stunts deed en daardoor zelfs haar nek heeft gebroken, is ze toch nog 91 jaar oud geworden en derhalve pas in 2013 overleden. Eerlijk gezegd dacht ik dat ze, zeg maar, uit de tijd van Fred Astaire was en derhalve al jaren van ons verscheiden, maar nee, ik had haar zo nog kunnen ontmoeten als ik dat had gewild.

Ik ben van 1958, maar ik zie zo nog die zwemmende dames voor me. Ik weet niet beter dan dat we bij elk zwembadbezoek of in ieder meertje waar we gingen zwemmen, een Esther Williams gingen doen. Niet dat we daar iets van konden, maar wij vonden dat reuzelollig. En makkelijk is het helemaal niet hoor, zo’n balletpootje recht omhoog uit het water steken, terwijl de rest onder de oppervlakte moet blijven…

Nou heb ik een vriendin met twee dochters die heel goed kunnen zwemmen. De ene heel snel en de andere heel mooi. A la Esther. En die vriendin doet zelf ook aan synchroonzwemmen, met een groepje oudere meisjes. En ik mag een keertje mee. Om te proberen of ik dat ook zou kunnen… Tuurlijk kan ik dat. Ik oefen al bijna m’n hele leven lang…
En schoonzwemmen is misschien wel net zo romantisch als stijldansen, maar dan vooral zonder jurk…

Léia

Dat strikje op haar hoofd ook….

Dat zijn dan je bff’s…

Vanavond had ik een oergezellige avond met mijn momenteel bff’s. Een bff is een best friend forever en zeg natuurlijk nooit forever, maar echt, op dit moment heb ik geen betere vriendinnen. Dat zegt ongetwijfeld meer over mij dan over hen; ik herinner me een reünie met de jeugdvriend van mijn dromen, eentje uit ongetwijfeld de allerbelangrijkste periode uit mijn tienerleven, de middelbare schooltijd, en toen bleek dat hij al die meest fantastische herinneringen had ingeruild voor veel meer fantastische herinneringen uit zijn studententijd, waar ik geen deel van had uitgemaakt.

Zo zullen deze meiden ook vast veel leukere bff’s hebben dan mij (ja, dan mij, dat is correct). maar voor mij zijn dit de leukste meiden. En ik ken toch best veel hele leuke meiden! En we zijn altijd zo lekker eerlijk tegen elkaar. Dus toen ik concludeerde dat ze geen van beiden mijn blogs lazen, ontlokte dat aan Christa, ja, Christa van der Werf, met 1 f, ze leest m’n blog toch niet, de opmerking dat ze geen blogs las, want dat waren van die persoonlijke verheerlijkingen, waar ze geen interesse in had.

En ik maar denken dat ik haar f was. Misschien dan geen bff, maar ook van een gewone f lees je toch haar blogje? Puur en alleen omdat dat aardig is? Mijn blogjes gaan meestal ook eerder over de vele blunders die ik nu weer heb geslagen, dan over al mijn overweldigende successen? Oh oeps, die heb ik eigenlijk zelden en dan nog ga ik daar weinig prat op. En Alieke, ja Alieke Bregman, leest ook mijn blog niet, je kunt ook gewoon lezer worden zonder facebook, dan krijg je een berichtje in de mail dat ik iets heb gepost. Zoiets doe je toch gewoon voor een f’je? Hoe kunnen we nu samen gaan zwemmen als je niet geïnteresseerd bent in mijn diepe filosofische gedachten (geen narcistische overpeinzingen Christa, gewoon van die dingen waar wij allen, meest vrouwen, mee worstelen) of mijn kolderieke belevenissen?

Dit wordt een zware nacht. Na een avond van zalige wijn en hapjes, heerlijk schaterlachen en wijze raadgevingen, moet ik met mijzelf in het reine zien te komen dat ik bff’s heb die eigenlijk niet echt in mijn zieleroerselen geïnteresseerd zijn. Dat is het meest paradoxale wat mij deze week is overkomen.

Waar vind ik nou toch die broodnodige balans in mijn leven? Morgen maar weer yoga proberen op de Wii…

Léia