Vandaag was het dus zover. Oké, we hebben een fantastische dag gehad, de musical (oh sorry, rock opera) was een belevenis, de muziek geweldig, we hadden magnifieke plaatsen… ik had alleen gister nooit moeten zeggen dat we de echte Jezus gingen zien.
Ik denk namelijk dat ie dat gelezen heeft. Ted Neeley, de oorspronkelijke acteur in de film, waande zich volstrekt in de veronderstelling dat hij de enige echte personificatie van Jezus de Christus is. De man is over de 70 en wij vonden het iets heel engs hebben dat ie zo aan iedereen zat te aaien en ogenschijnlijk de hele tijd ook al die mensen moest zegenen. Hij is geen seconde uit zijn ‘rol’ geweest, ook niet toen het afgelopen was en iedereen op toneel stond te juichen en te dansen. Hij kwam uit het toneel omhoog in een straal van licht en bleef, nadat hij volledig in rol zijn applaus in ontvangst had genomen, vanaf de zijkant kijken hoe ‘zijn mensjes’ zich vermaakten. Het was eng. Niet een beetje eng, het was echt eng. Maar, laat het je niet weerhouden om de musical (sorry, rock opera) nog snel te gaan zien, want zingen kan de beste man nog steeds wel en het was al met al wel heel erg indrukwekkend.
Wat wel bijzonder was: de toestand eromheen. Oh, ik moet ook nog even vertellen dat ik 2x (!) naar het herentoilet ben geweest. Zoals gewoonlijk stond er een eindeloze rij voor de dames en niks voor de heren en Dini vroeg nog even aan een man of er ook gewone toiletten waren daar en die meneer aan wie ze het vroeg, die raadde ons ook zeker aan om er binnen te gaan, want thuis zaten we tenslotte ook op een en dezelfde plé.
Nou, ik kan het je aanraden. Aan het begin van de voorstelling. Als je weggaat, kun je echt beter wat geduld oefenen, want toen stónk het daar op dat herentoilet!!
En er was het raadsel van de hotdogstand. Wij waren om 11 uur van huis gegaan, maar vanwege een ongeluk in de Schipholtunnel en deswegen een gigantische file, kwamen we eigenlijk maar net op tijd binnen. Zelfs geen tijd voor een kopje thee. Nou had ik voor ik wegging al van alles beleefd (gesneuvelde strijkbouten, vermiste jasjes en onverklaarbare vlekken in het shirt dat ik aan wilde trekken), waardoor mijn ontbijt er helemaal bij in was geschoten. Toen het dus pauze was, om een uur of half 4, had ik nog helemaal niks gehad. Gelukkig was er toen wel thee en verder niks te eten, behalve… hotdogs.
In dat standje stond een man. Eén man. En een rij ervoor van ik schat zo’n 600 man. Zeker allemaal nog niet ontbeten. Geduld is een schone zaak en gelukkig deed de man zijn werk met ijver, maar ik vroeg Dini wel af, of er nog wel een hotdog zou zijn als wij eindelijk aan de beurt waren. Die was er. Twee ook nog wel. Maar onmiddellijk daarna had de man helaas nog wel een worst, zonder broodje, maar geen hotdogs meer.
Wij begrepen al niet dat die man daar alleen stond, want hij had gemakkelijk een dubbele omzet kunnen draaien met een persoon ernaast! En we hebben ons ook vrij lang druk gemaakt over de vraag: waarom had die man niet evenveel broodjes bij zich als worsten!? De meest voor de hand liggende conclusie is toch nog wel: dat ie niet kon tellen…
Maar hoe het ook zij, wij prezen ons de koningin te rijk met onze nog precies op het nippertje bemachtigde hotdog.
Morgen vertel ik nog even hoe je een smak geld kunt besparen in dat theater in Den Haag.
Léia
mevrouw Smit 