Ik ga naar Portugal!

Het gaat gebeuren! Eigenlijk hadden mijn dochter en ik al afgesproken om in het najaar van 2018 een weekendje naar Lissabon te gaan, maar toen kwam er ineens een kleinkind en hebben we ons tripje verzet naar het voorjaar van 2019.

Ondertussen had ik al een cursusboek Portugees gekocht, maar zoals dat dan gaat… Ik ben een keer of 4 opnieuw begonnen bij hoofdstuk 1, en verder dan hoofdstuk 4 heb ik het nooit gebracht.
Het is dan ook een feit, dat als je geen feedback krijgt op wat je gedaan hebt, dan stopt het gewoon op een gegeven moment. Dat is ook de reden dat ik jarenlang op pianoles heb gezeten. Niet dat ik niet zou kunnen oefenen zonder juf, maar zonder juf speel ik gewoon helemaal niet meer…

Toch wil ik in maart, als we een klein weekje gaan, een beetje Portugees kunnen spreken. En dus heb ik zopas stiekem (want ik heb het niemand verteld) een cursus Portugees besteld bij de LOI. Dan moet je namelijk wel huiswerk opsturen en is er iemand die het nakijkt en zegt of je goed bezig bent.

En na Lissabon wil ik naar Madeira, daar spreken ze ook Portugees. En naar de Algarve, daar zitten ze ook al een poosje op me te wachten. En misschien wel naar Brazilië, of de Kaapverdische eilanden. Er zijn over de hele wereld verdeeld best veel plekken waar ze Portugees spreken en ooit heb ik bedacht dat ik daar overal naartoe wilde (heb ik ook iets van een bucketlist – balde lista), maar ik geloof dat die Portugezen de meeste koloniën aardig hebben leeggeplukt, want er zitten best veel arme landen bij…

Een goed begin is het halve werk, dus eerst naar Lissabon! Uma cidade bonita…
Até amanhã, queridos leitores…

Léia

Het aftellen is begonnen!

Nog 11 blogs (dit is nummer 11, dus hierna nog 10) en mijn 366 blogs in 366 dagen-challenge zit erop. Het idee was iedere dag een blog, maar er zijn altijd dagen dat het er om volstrekt legale (en soms ook helemaal geen) redenen even niet van komt en ik kan je verzekeren dat het dan een hele toer is om weer op schema te komen!

Zodoende heb ik nu nog 8 dagen om de laatste 10 blogs te posten. En in tegenstelling tot de rest van het afgelopen jaar, moet ik nu dus heel bewust gaan kiezen wat ik wil gaan zeggen. Zal ik iets zeggen over het feit dat ik eindelijk vanmorgen iemand op de radio hoorde zeggen dat het vooral de lager opgeleiden zijn die ervoor zijn dat we uit de Europese Unie stappen en dat die ook allemaal gaan stemmen bij een referendum? Met alle economische malaise van dien? En dat je dit soort beslissingen volgens mij toch echt beter kunt overlaten aan mensen die er verstand van hebben? En dat het gewoon te gemakkelijk is om vanachter je TV een beetje met de massa mee te brullen dat alles beter wordt als je het zelf mag regelen en dat het allemaal de schuld is van die anderen? Oh gunst, was dat ook niet hoe de tweede wereldoorlog is begonnen?

Nee, daar ga ik het absoluut niet over hebben. Daar gaat mijn stresslevel teveel van omhoog.

Zal ik dan vertellen dat ik vorige week in een opwelling besloten heb om Portugees te gaan leren? Eigenlijk wou ik dat altijd al, maar komaan, ik heb toch ook nog wel wat anders te doen? En dan ineens komt er een aanbieding van een Portugese cursus voorbij. Met CD’s. Ik ga het even proberen en als het wat wordt, kan ik altijd Renata nog bellen, een van mijn eerste NT2-studentes uit Brasil. Die gaf destijds ook Portugese les.
En dan ga ik op vakantie naar Portugal, Madeira, Brazilië, Macau, de Kaapverdische Eilanden: daar spreken ze allemaal Portugees! Rio spreken ze daar overigens uit (volgens mijn CD) als Gio. En voetbal is futebol, staat in les 1. Lekker belangrijk zeker.

Nee, daar ga ik het ook niet over hebben. Binnen een week kan ik nog weinig resultaat bespreken. Oh, dus hierna ga ik niet meer bloggen? Ik hoor het mijn verontruste volgers al denken. Sommigen denken er stiekem achteraan: oh gelukkig, dat schept weer ruimte in mijn dagelijkse planning. Anderen vinden het misschien wel een beetje jammer. Nou, ik ga echt niet stoppen hoor; dat geeft een beetje het gevoel alsof het allemaal voor niks is geweest. Maar de frequentie gaat waarschijnlijk wel wat omlaag.

Volgende week zaterdag ga ik naar de kapper. Dat vind ik wel fijn, want zondag 3 juli is de officieel laatste dag van mijn blogjaar. En uiteindelijk komt het toch altijd weer op hetzelfde neer:
Jongens, als je haar maar goed zit!

Léia