Vorige week heb ik geluncht met twee vriendinnen. Dat doen we een paar keer per jaar en dan doen we het ook goed. Om half 1 komen we bij De Buurman en met een beetje geluk staan we om 5 uur weer buiten. Nee, niet ladderzat en volgevreten; we praten veel en we lachen veel en nou ja, we drinken ook een wijntje bij een lichte lunch.
Met altijd een Canadian Delight als toetje…
Vorige week vertelde één van de meiden dat ze in de wachtkamer bij de dokter het volgende gesprekje had opgevangen:
“Zeg Jolanda, hebben wij ook nog van die dikke, paarse naalden?”
“Die met die scherpe punt…?”
En het leek haar zo leuk om daar een verhaal achteraan te bouwen. Ik riep meteen dat ik daar een wekelijks blogitem van zou kunnen maken, en ik kan daar ook wel wat hulp bij gebruiken. Dus, als je ook zo de meest vreselijke scenario’s te binnen schieten, laat het me vooral even weten, dan mag je op een van de komende maandagen bij mij gastbloggen op “Zeg Jolanda…”
Mijn eerste poging:
“Zeg Jolanda, hebben wij ook nog van die dikke, paarse naalden?”
“Die met die scherpe punt…?”
“Ja, ja, beslist die met die scherpe punt ja. Anders kom ik nooit door die olifantenbil van mevrouw De Vries!”
“Maar dokter, waarom laat u haar toch niet gewoon naar een botoxkliniek toegaan!? Dit doet u toch normaal ook niet? En het gaat maar door, ze komt hier bijna elke week!”
“De kliniek wil haar niet meer helpen.”
“Waarom in ’s hemelsnaam niet? Ze is best aardig en ze betaalt altijd braaf haar rekeningen…”
“Ja, maar ze werd toch te duur. Heb je enig idee hoeveel van die capsules ik leegspuit in dat lijf, zo voor en achter? Bovendien had ze er een leren fauteuil gemold en ze was door hun poepchique weegschaal gegaan. Onherstelbaar kapot, dat ding.”
“Huh? Maar onze weegschaal is niets mee aan de hand. En zo duur is die anders niet…”
“Nee Jolanda, maar daar heeft ze dan ook niet op gestaan. Ik ben toch niet gek!?”
“Dokter, ik begrijp het niet. Waarom werkt u mee aan deze malligheid?”
“Mevrouw De Vries en mijn vrouw, Jolanda, zitten samen op yoga. Mijn vrouw is, zoals je maar al te goed weet, niet het meest gevoelige type, en ze maakt regelmatig bijzonder onaardige opmerkingen over de yoga-prestaties van mevrouw De Vries. En nu heeft mevrouw De Vries mij beloofd, dat wanneer ik haar achterwerk heb weten op te vullen tot de breedte van een yogamatje, ze de volgende keer per ongeluk op het verkeerde matje zal gaan liggen. En ze komt er pas weer af als haar rug niet meer kriebelt….”
“Alstublieft dokter, de dikke paarse naald, met de scherpe punt…”
“Dankjewel Jolanda.”
Léia
mevrouw Smit 